Αναζητώντας έναν Ομπάμα

Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr - Καθημερινή 11/11/08

Εντάξει, το εμπεδώσαμε! Η Ελλάδα δεν έχει Ομπάμα. Αλλά σάμπως έχει Harvard για να εκπαιδεύσει ένα φοιτητή για να γίνει σαν το νέο ίνδαλμά μας; Σάμπως έχει «Harvard Law Review» για να ψηθεί στη διεύθυνσή του ένας νέος, ώστε να γίνει κάποια στιγμή σαν τον Ομπάμα; Ή μήπως έχει μη κυβερνητικές οργανώσεις σαν αυτές που δούλεψε στα νιάτα του ο Αφροαμερικανός γερουσιαστής, για να αποκτήσει τις πρώτες του πολιτικές εμπειρίες στις φτωχογειτονιές του Σικάγο; Και όλα αυτά τα ΜΜΕ που θρηνούν και οδύρονται για την απουσία ενός Ομπάμα από την Ελλάδα, μήπως πρέπει πρώτα να αναρωτηθούν: έχουμε media που θα συζητούσαν μια πολιτική πρόταση σαν του Ομπάμα; Ή μήπως έχουμε πολλές εκδοχές του «National Enquirer», Μέσα Ενημέρωσης δηλαδή που ασχολούνται με την πολιτική μόνο όταν «χωρίσει ο Θωμάς με τη Βαρβάρα και ο Νίκος ο ψηλός με τη Φανή».

Σύμφωνοι! Ο Ομπάμα είναι ένα εκπληκτικό φαινόμενο, αλλά δεν προέκυψε στο κενό. Ούτε καν από ένα σύστημα σαν της Ελλάδος. Διότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα (που ελεεινολογούν όλες οι ομιλούσες κεφαλές επειδή δεν παρήγαγε Ομπάμα) δεν είναι μια νησίδα στην ελληνική θάλασσα της αξιοκρατίας. Δεν είναι μια κηλίδα στον λευκό κόσμο των ελληνικών ΜΜΕ, των ελληνικών επιχειρήσεων και των ελληνικών θεσμικών φορέων. Είναι προϊόν τους. Οσο για τον νεποτισμό στην πολιτική, βεβαίως είναι υπαρκτός. Αλλά κοιτάξαμε την καμπούρα των ελληνικών πανεπιστημίων ή -ακόμη, ακόμη- των ελληνικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης;

Υπάρχουν τριακόσιοι άνθρωποι στη Βουλή και χιλιάδες που ασχολούνται με την πολιτική. Στατιστικά, κάποιος ή κάποια θα είναι σαν τον Ομπάμα. Μπορεί και περισσότεροι. Σίγουρα κάποιοι θα έχουν καλές ιδέες, ενδιαφέρουσες προτάσεις και εναλλακτικά σχέδια για διέξοδο από την πολλαπλή κρίση που ζούμε. Μόνο που δεν θα τους μάθουμε ποτέ. Βλέπετε, όλοι αυτοί που ελεεινολογούν το πολιτικό σύστημα επειδή δεν παράγει Ομπάμα, έχουν κάθε βράδυ στα παράθυρα εκείνους που βρίσκονται στον αντίποδα του Ομπάμα. Προτιμούν τη φασαρία των κενών σε περιεχόμενο πολιτικών, παρά τον μεστό πολιτικό λόγο που δεν κάνει «νούμερα» (αριθμητικά και μεταφορικά).

Αλλά ακόμη κι αν κάποιος αρθρώσει λόγο, το πιθανότερο είναι να περάσει απαρατήρητος και το χειρότερο να χλευαστεί: «τι λέει ο τύπος! Ξέρει πού ζει;» Γι’ αυτό καλά κάνουν όσοι λουφάζουν. Υπάρχει η φριχτή υποψία ότι όλοι αυτοί που εναγωνίως ψάχνουν τον Ελληνα Ομπάμα, μάλλον θέλουν να τον κατασπαράξουν...