Το ΠΙΣΤΕΥΩ του Έλληνα

Πιστεύω εις ένα φραπέ
αφρώδη, παγοκράτορα,
ρουφηχτόν εκ καλάμου σπαστής,
εις στομάχους πάντων ερριμένον.

Και εις ένα αφρόγαλα, λευκόν, πηχτόν,
του καφέ συνοδό και λιπογενές,
το δια τον καφέ ποιηθέντα προ πάντων καπουτσίνο.

Milk εκ βοδώς,
αφρόν αληθινόν εκ μιξερός ηλεκτρικού
χτυπηθέντα, ού γεννηθέντα,
ομοχρήσιμου του φραπέ
δι ου το μάτι ορθάνοιξε.

Τον δι' ημάς τους ανθρώπους
και δια την ημετέραν εργασίαν
φυτρωθέντα εκ καφεοδένδρων
και μαζευθέντα εξ αρρένος εργάτου
και αγοράσθη εξ εταιρίας
και εσυσκευάσθηκε.

Αγορασθέντα τε υπό ημών
εντός μικρής σακουλίτσας
ή κουτίου.

Και ετοιμάσθη τα πρώτας ώρας
κατά τας πρωινάς.

Και εισέπεσε εντός ποτηριού
και ζαχαρώθηκε εκ κουταλιάς του γλυκού.

Και πάλιν άφρισε μετά δόξης
τσίτα κάνων κοιμητούς
ώστε χουζουρίου έλθει το τέλος.

Και εις το ρεύμα το πάγιον,
το χρήσιμον, το μιξεροκινόν,
το εκ της ΔΕΗ επαραγόμενον
το συν ψυγείου και θηκών συνεργαζόμενο
ώστε παρασκευαζώμενο
παγακίων και υδάτων ψυχρών.

Εις μίαν καφετερίαν, ομαδικήν και φιλικήν φραπεδοποσίαν.

Ομολογώ εν τσίμπηκα εις μπισκότου εκ του μπολ.
Προσδοκώ τασάκι καθαρόν.
Και να είναι η ζάχαρη λιωμένη.

Αμήν!