Ορισμένες φορές ψάχνοντας μέσα στη σαβούρα, βρίσκεις περίεργα πράγματα. Όπως οι χρυσοθήρες στην Αμερική που ψάχνοντας στους βούρκους ανακάλυπταν πού και πού χρυσάφι. Κάπως έτσι λοιπόν χαζεύοντας μέσα σε μια σαβούρα, ανακαλύπτω το εξής. Λόγω των γενικότερων ιδεών του εν λόγω site το πήρα στο ψιλό μέχρι που είδα πως είχε και σοβαρές πηγές. Αυτές τις πηγές θα ψάξουμε λίγο.
Βρισκόμαστε στο 2002 και η Επιτροπή Πολιτισμού, Νεότητας, Παιδείας, Μέσων Ενημέρωσης και Αθλητισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης συντάσσει μία ομόφωνη έκθεση σχετικά με τα πανεπιστήμια και την ανωτάτη εκπαίδευση στον ευρωπαϊκό χώρο της γνώσης, που αναφέρει αυτολεξεί:
update: Φαίνεται πως το θέμα δεν το είδα μόνο εγώ... Περισσότερα σχόλια εδώ και εδώ.
Βρισκόμαστε στο 2002 και η Επιτροπή Πολιτισμού, Νεότητας, Παιδείας, Μέσων Ενημέρωσης και Αθλητισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης συντάσσει μία ομόφωνη έκθεση σχετικά με τα πανεπιστήμια και την ανωτάτη εκπαίδευση στον ευρωπαϊκό χώρο της γνώσης, που αναφέρει αυτολεξεί:
Ορισμένες αξιολογήσεις στις διαδικασίες της Μπολόνια που διατυπώθηκαν στη δημόσια ακρόαση για τα πανεπιστήμια που έλαβε χώρα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Φεβρουάριο του 2002, καθώς και οι απόψεις που εξεφράσθησαν κατά τις συνόδους εργασίας της Συνάντησης Κορυφής της Πράγας τον Μάιο του 2001, υπήρξαν αποκαλυπτικές.
Ορισμένοι κλάδοι, εξεδήλωσαν αντιρρήσεις μπροστά σε πρωτοβουλίες εναρμόνισης που ήσαν ιδιαιτέρως περιοριστικές και που θα μπορούσαν να μειώσουν την πανεπιστημιακή αυτονομία. Αυτός ο γενικός φόβος δεν έχει σχέση με το βαθμό αυτονομίας που αναγνωρίζεται από το νόμο, αλλά με την αμυντική στάση έναντι εξωτερικών επιβολών που θα έθετε, εκείνους που δεν θέλουν να υποβληθούν στις αλλαγές, σε μια δύσκολη κατάσταση.
Εξάλλου, έχει διαπιστωθεί ένας φόβος, πολύ πιο δικαιολογημένος, σε σχέση με την εναρμόνιση των γραφειοκρατικών θεμάτων και την επιβολή ενιαίων και στεγανών κριτηρίων, σε ό,τι αφορά την ιεράρχηση των τίτλων, τη διδακτέα ύλη ή την αναγνώριση των ουσιαστικών προσόντων. Πρέπει να αξιολογήσουμε αυτά τα θέματα, δεδομένου ότι η ανάγκη σύγκλισης δεν πρέπει να περιορίσει την ποικιλομορφία, ούτε να εμποδίσει την ανάπτυξη ειδικών ακαδημαϊκών ή επιστημονικών προτύπων.
Προκειμένου να υπερβούμε ορισμένες από αυτές τις δυσκολίες, η παρούσα έκθεση προτείνει να υποστηριχθεί με σθένος η διαδικασία της Μπολόνια, με μεγαλύτερη ωστόσο ευελιξία του συστήματος, προκειμένου να ληφθεί υπόψη η υπάρχουσα ποικιλομορφία στο καθεστώς των Ευρωπαϊκών τίτλων σπουδών. Η εναρμόνιση πρέπει να επιτρέπει την ένταξη διαφορετικών επιστημονικών κλάδων (ιατρική, κοινωνικές επιστήμες, δίκαιο, μηχανική και εφαρμοσμένες τέχνες, ....) που ακολουθούν διαφορετικές διαδρομές, λογικές και αναγκαιότητες.
Εάν η ποικιλομορφία θεωρείται ο πλούτος της Ευρώπης, πρέπει να εξευρεθούν πολυεδρικά συστήματα προσέγγισης που θα αναγνωρίζουν την προστιθέμενη αξία των διαφορετικών κλάδων. Έτσι, η πανεπιστημιακή αυτονομία και οι ειδικές δυνατότητες των διαφόρων τίτλων
σπουδών και επιστημονικών και πανεπιστημιακών σταδιοδρομιών, θα μπορούν να εξελιχθούν ευκολότερα, στο πλαίσιο ενός πλέον ανοικτού και ελεύθερου συστήματος.
Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να γίνει σαφής η ανάγκη συνύπαρξης δημοσίων και ιδιωτικών πανεπιστημίων. Τα πανεπιστήμια αυτά μπόρεσαν να συνυπάρξουν κατά τη διάρκεια της ιστορίας του ευρωπαϊκού διδακτικού συστήματος και, σήμερα, μπορούν να θεωρηθούν αλληλοσυμπληρούμενα, δεδομένου ότι η ιδιωτική εκπαίδευση μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους και να προσεγγίσει τομείς που δεν είναι πάντοτε προσπελάσιμοι στα δημόσια πανεπιστήμια. Όπως και να έχει το πράγμα, το Κοινοβούλιο θα υπερασπισθεί πάντοτε την παιδαγωγική αυτονομία των πανεπιστημίων.
Μου αρέσει πολύ η ιδέα και συμφωνώ με όλο το κείμενο. Μέσα λοιπόν σε αυτούς που το υπογράφουν ομόφωνα το κείμενο βρίσκεται και ο Έλλην ευρωβουλευτής Αλέξανδρος Αλαβάνος. Παρακαλώ τα συμπεράσματα να βγούν αφού διαβαστεί ολόκληρη η έκθεση (εδώ σε pdf) και αφού δωθεί έμφαση στο καλεί την Επιτροπή και τα κράτη μέλη να εξετάσουν μια εταιρική σχέση με τις δημόσιες ή ιδιωτικές επιχειρήσεις ή τις τοπικές αρχές προκειμένου να βελτιωθεί η χρηματοδότηση των σπουδών διδακτορικού ή μεταδιδακτορικού επιπέδου (και αρκετές παρόμοιες προτάσεις που με βρίσκουν σύμφωνο, ειδικά ως προς την αξιολόγηση) που όλοι οι "αριστεροί" αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι (στα λόγια βέβαια - στα έργα τους απασχολεί να μην χάσουν το μονοπώλιο)
Aισθάνομαι δικαιωμένος που ψήφισα τον Αλέκο τότε και διαφωνώ μαζί του τώρα.
Άραγε, αν γινόταν πρωθυπουργός, τί θα μας έλεγε; Πιθανόν να ήμουν μαζί του.
Ορισμένοι κλάδοι, εξεδήλωσαν αντιρρήσεις μπροστά σε πρωτοβουλίες εναρμόνισης που ήσαν ιδιαιτέρως περιοριστικές και που θα μπορούσαν να μειώσουν την πανεπιστημιακή αυτονομία. Αυτός ο γενικός φόβος δεν έχει σχέση με το βαθμό αυτονομίας που αναγνωρίζεται από το νόμο, αλλά με την αμυντική στάση έναντι εξωτερικών επιβολών που θα έθετε, εκείνους που δεν θέλουν να υποβληθούν στις αλλαγές, σε μια δύσκολη κατάσταση.
Εξάλλου, έχει διαπιστωθεί ένας φόβος, πολύ πιο δικαιολογημένος, σε σχέση με την εναρμόνιση των γραφειοκρατικών θεμάτων και την επιβολή ενιαίων και στεγανών κριτηρίων, σε ό,τι αφορά την ιεράρχηση των τίτλων, τη διδακτέα ύλη ή την αναγνώριση των ουσιαστικών προσόντων. Πρέπει να αξιολογήσουμε αυτά τα θέματα, δεδομένου ότι η ανάγκη σύγκλισης δεν πρέπει να περιορίσει την ποικιλομορφία, ούτε να εμποδίσει την ανάπτυξη ειδικών ακαδημαϊκών ή επιστημονικών προτύπων.
Προκειμένου να υπερβούμε ορισμένες από αυτές τις δυσκολίες, η παρούσα έκθεση προτείνει να υποστηριχθεί με σθένος η διαδικασία της Μπολόνια, με μεγαλύτερη ωστόσο ευελιξία του συστήματος, προκειμένου να ληφθεί υπόψη η υπάρχουσα ποικιλομορφία στο καθεστώς των Ευρωπαϊκών τίτλων σπουδών. Η εναρμόνιση πρέπει να επιτρέπει την ένταξη διαφορετικών επιστημονικών κλάδων (ιατρική, κοινωνικές επιστήμες, δίκαιο, μηχανική και εφαρμοσμένες τέχνες, ....) που ακολουθούν διαφορετικές διαδρομές, λογικές και αναγκαιότητες.
Εάν η ποικιλομορφία θεωρείται ο πλούτος της Ευρώπης, πρέπει να εξευρεθούν πολυεδρικά συστήματα προσέγγισης που θα αναγνωρίζουν την προστιθέμενη αξία των διαφορετικών κλάδων. Έτσι, η πανεπιστημιακή αυτονομία και οι ειδικές δυνατότητες των διαφόρων τίτλων
σπουδών και επιστημονικών και πανεπιστημιακών σταδιοδρομιών, θα μπορούν να εξελιχθούν ευκολότερα, στο πλαίσιο ενός πλέον ανοικτού και ελεύθερου συστήματος.
Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να γίνει σαφής η ανάγκη συνύπαρξης δημοσίων και ιδιωτικών πανεπιστημίων. Τα πανεπιστήμια αυτά μπόρεσαν να συνυπάρξουν κατά τη διάρκεια της ιστορίας του ευρωπαϊκού διδακτικού συστήματος και, σήμερα, μπορούν να θεωρηθούν αλληλοσυμπληρούμενα, δεδομένου ότι η ιδιωτική εκπαίδευση μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους και να προσεγγίσει τομείς που δεν είναι πάντοτε προσπελάσιμοι στα δημόσια πανεπιστήμια. Όπως και να έχει το πράγμα, το Κοινοβούλιο θα υπερασπισθεί πάντοτε την παιδαγωγική αυτονομία των πανεπιστημίων.
Μου αρέσει πολύ η ιδέα και συμφωνώ με όλο το κείμενο. Μέσα λοιπόν σε αυτούς που το υπογράφουν ομόφωνα το κείμενο βρίσκεται και ο Έλλην ευρωβουλευτής Αλέξανδρος Αλαβάνος. Παρακαλώ τα συμπεράσματα να βγούν αφού διαβαστεί ολόκληρη η έκθεση (εδώ σε pdf) και αφού δωθεί έμφαση στο καλεί την Επιτροπή και τα κράτη μέλη να εξετάσουν μια εταιρική σχέση με τις δημόσιες ή ιδιωτικές επιχειρήσεις ή τις τοπικές αρχές προκειμένου να βελτιωθεί η χρηματοδότηση των σπουδών διδακτορικού ή μεταδιδακτορικού επιπέδου (και αρκετές παρόμοιες προτάσεις που με βρίσκουν σύμφωνο, ειδικά ως προς την αξιολόγηση) που όλοι οι "αριστεροί" αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι (στα λόγια βέβαια - στα έργα τους απασχολεί να μην χάσουν το μονοπώλιο)
Aισθάνομαι δικαιωμένος που ψήφισα τον Αλέκο τότε και διαφωνώ μαζί του τώρα.
Άραγε, αν γινόταν πρωθυπουργός, τί θα μας έλεγε; Πιθανόν να ήμουν μαζί του.
update: Φαίνεται πως το θέμα δεν το είδα μόνο εγώ... Περισσότερα σχόλια εδώ και εδώ.
3 σχόλια:
Το ζουμί στην όλη υπόθεση είναι πως με την κοινοτική οδηγία 362005 πρέπει η χώρα να προβεί στην αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων στους πτυχιούχους των "Ελληνικών Κολεγίων" που συνεργάζονται με ευρωπαϊκά ιδρύματα. Το αστείο ποιό είναι; Πως αυτά τα "Ελληνικά Κολέγια" επειδή αναγνωρίζονται σαν εταιρείες παροχής υπηρεσιών και όχι σαν κολέγια υπάγονται στο Υπουργείο Ανάπτυξης καθώς υπάρχει κώλλυμα με το άρθρο 16 που δεν επιτρέπονται μή κρατικά Πανεπιστήμια.
Και φυσικά, για το άρθρο 16 δεν ακούστηκε καμμία φωνή που να λέει ΝΑΙ στην αναθεώρηση αλλά με ΣΑΦΗ-ΑΔΙΑΒΛΗΤΗ-ΙΣΟΤΙΜΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ σε όλα τα ιδρύματα (κρατικά και μή κρατικά).
Φαίνεται πως πάλι θα καταλήξουμε σε ένα ξέφραγο αμπέλι.
Όπως ξέρεις πολύ καλά στην Ελλάδα η πολιτική και η ιδεολογία εφαρμόζονται πάντα στο περίπου. Ο συριζας δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση.
Άσε που ο Αλέκος λογικά μπορεί να πει πως απλά πείστηκε και άλλαξε γνώμη!
Κατά τα άλλα, αν θυμάμαι καλά, από ένα σημείο και μετά όσο δεν αναγνωρίζοναι στην Ελλάδα τα ιδ πανεπιστήμια θα πλερώνουμε λεει χοντρά πρόστιμα!
Τα πρόστιμα είναι η μία όψη του νομίσματος. Υπάρχει και η χειρότερη. Να αναγνωριστούν τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων των κολεγίων αυτών χωρίς να χει γίνει καμμία απολύτως αξιολόγηση μιας και μέχρι στιγμής για το κράτος είναι "εταιρείες παροχής υπηρεσιών" και υπάγονται στο Υπουργείο Ανάπτυξης.
Αυτό το "περίπου" είναι το πρόβλημά μου. Όπως οι άλλοι που ετοιμάζουν αύξηση του ΦΠΑ που "δεν ήταν στους σχεδιασμούς τους". Και προσωπικά πιστεύω πως ο Αλέκος με την ακραία πολιτική του προσέγγιση περισσότερους έχασε παρά κέρδισε. Τώρα για το αν άλλαξε γνώμη τί να πώ; Έφτασε στα 55 του για να γίνει ΚΚΕ;
Δημοσίευση σχολίου